Olympic Museum, Marousi, Athens, Greece

Καθώς σε όλο το πρώτο κομμάτι της αφήγησης της ιστορίας των Αγώνων δεν υπήρχε κάποια συλλογή αντικειμένων προς έκθεση, η μουσειογραφία ήταν ουσιαστικά μια ιδιαίτερη εικονογράφηση της πληροφορίας. Η έμπνευση ήταν αστείρευτη από την πληθώρα τεκμηρίων που είχαμε στη διαθεσή μας από τη συνεργασία με άλλα μουσεία και φορείς. Οι μουσειογραφικές χειρονομίες μας, σε μεγάλο βαθμό εικαστικές, υπογραμμίζουν την έννοια του αγώνα μέσα από διαφορετικές απεικονίσεις αθλητών εν κινήσει που με τον δικό τους τρόπο αφηγούνται την εξέλιξη του αθλητισμού μέσα στον χρόνο. Από τα ανάγλυφα των αρχαίων Ελλήνων και τις παραστάσεις των κεραμικών αγγείων, μέχρι τις φωτογραφίες του 20ού αιώνα και την καταγραφή σε video.

Υπήρχαν κάποιες συγκεκριμένες αρχές σχεδιασμού που επιλέχθηκαν για το Ολυμπιακό Μουσείο της Αθήνας, ώστε όλο το μουσείο να βγάζει μία ενιαία ταυτότητα, παρόλη την χρονολογική διαδρομή των 3000 χρόνων που έπρεπε να διανυθούν στα 1800 τετραγωνικά μέτρα του εκθεσιακού χώρου του μουσείου. Καθώς είναι ένα από τα πολλά Ολυμπιακά Μουσεία που έχουν γίνει στον κόσμο αλλά με μεγάλη σημασία καθώς η Ελλάδα είναι ο σημαντικότερος τόπος για την ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων θεωρήσαμε ότι πρέπει να βρεθούν κάποια Ελληνικά στοιχεία που θα διαφοροποιήσουν το μουσείο από τα άλλα του είδους του.

Το πιο σημαντικό είναι το φως. Θέλαμε το μουσείο να είναι ένα φωτεινό μουσείο. Χωρίς το φως να φαίνεται, το φως έπρεπε να είναι ένας από τους πρωταγωνιστές, όπως συμβαίνει στο Ελληνικό τοπίο. Οι χώροι πλημμυρίστηκαν με φως χωρίς να είναι ορατή η προέλευσή του σαν να εισέρχεται το φυσικό φως μέσα στις αίθουσες.

Δεύτερο στοιχείο είναι η κλίμακα. Εκμεταλλευόμενοι το ύψος του κελύφους που μας δόθηκε επιλέξαμε να το εκμεταλλευτούμε στο έπακρο έχοντας όμως και μεταβάσεις από ψηλούς χώρους σε χαμηλότερους, από φωτεινούς σε πιο σκοτεινούς και από μικρούς σε μεγαλύτερους ανάλογα με τις μουσειολογικές ανάγκες. Το μεγάλο ύψος μας βοήθησε ώστε ο χώρος να αποκτήσει μία μνημιακότητα, και το έκθεμα σημασία.

Η κάτοψη εμπνεύστηκε από τη χάραξη των σταδίων. Σαν να είναι το μουσείο ένα κολλάζ από μικρά στάδια που κάθε φορά υπογράμμιζαν την ιστορία. Οι καμπύλες βοήθησαν ώστε η διαδρομή να είναι πιο ομαλή, πιο ρευστή. Επίσης σημαντικό στοιχείο του σχεδιασμού είναι οι μεταβάσεις από χώρο σε χώρο. Η μετάβαση μπορεί να γίνεται μέσα από ειδικά διαμορφωμένα ανοίγματα, από διαφοροποιήσεις στο χρώμα του τοίχου, από αλλαγές στο δάπεδο και αλλαγές στην υφή του τοίχου.

Οι κύριες αίθουσες της Αρχαίας Ολυμπίας, του 1896 και του 2004 θέλαμε να έχουν μία αύρα από τα στάδια που φιλοξένησαν τους αγώνες. Κάθε αίθουσα σχεδιάστηκε ξεχωριστά, αλλά σε συνοχή με το σύνολο του μουσείου. Η χρονογραμμή στην οποία γίνεται μία συνοπτική περιγραφή όλων των σύγχρονων ολυμπιακών αγώνων ξεδιπλώνεται σε πανέλα ίδιου πλάτους και ύψους, σαν τις σελίδες ενός τεράστιου βιβλίου απλωμένου σε μία ιδιαίτερη χωρική δομή εστιάζοντας σε όλες τις ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες – στιγμές της ιστορίας. Οι αίθουσες που σηματοδοτούν το Έπος των Ολυμπιακών αγώνων, αναφέρονται στις αξίες και τις αρχές του Ολυμπισμού, στους ήρωες των αγώνων, τους αθλητές, αλλά και στην εξέλιξη των αθλημάτων μέσα στο χρόνο. Στην τελευταία μνημειακή αίθουσα, ένα δάσος από προβολές και αντικείμενα στο χώρο, ο επισκέπτης γίνεται και ο ίδιος έκθεμα καθώς μία μεγάλη κοίλη αντανακλαστική επιφάνεια διπλασιάζει και επαναπροβάλλει το χώρο.

Η αρχή και το τέλος του μουσείου δημιουργούνται σε μαύρες κυλινδρικές χωρικές οντότητες όπου οι προβολές τους προϊδεάζουν και αποχαιρετούν τον επισκέπτη αντίστοιχα.